Een nieuw broodje aap verhaal doet sinds kort de ronde op het internet…
- na de zogenaamd gratis te krijgen woningen in Italië, volgens sommige zelfs kastelen…
- of de mythe dat je hier in Italië wel eventjes een hypothecaire lening van 80% zal krijgen op basis van een fantastisch businessplan om die gedroomde B&B te openen
- ook het bizarre idee dat huizen hier spotgoedkoop moeten zijn en eigenaars staan te springen om een bod van buitenlanders (meestal dan nog gekoppeld aan opschortende voorwaarden) van 40% lager dan de vraagprijs te aanvaarden
- of anders de fantasie dat je hier zomaar mag verbouwen zoals je zelf wil, zonder bouwvergunning en uiteraard ook zelf elektriciteit of sanitair mag aanleggen, alsof veiligheidscertificaten iets zijn dat enkel in het ‘beschaafde’ hoge Noorden bestaat
… is er dus nu de nieuwste fata morgana die potentiële kopers het hoofd op hol doet slaan: de goedkope landbouwgrond waarop je als buitenlander zogenaamd het huis van je dromen mag zetten. Waarom nog gekke dure prijzen betalen voor bouwgronden als je ook voor een stuiver enkele hectaren landbouwterrein kan kopen en je daar wat dan ook mag op bouwen?
Neen dus….
Het is immers zo dat de landbouw in Italië van overheidswege hard beschermd wordt. In vele streken van Italië blijft het immers de belangrijkste vorm van economische activiteit en inkomsten voor de lokale bewoners. Daarom bestaan diverse subsidievormen enkel toegankelijk voor landbouwers, kent Italië het gevreesde voorkooprecht van de buurman/boer, is er een fiscaal aantrekkelijk stelsel voor de landbouw, etc….. en mogen landbouwgronden enkel dienen ter bevordering van het werk en het wonen van de landbouwer zelf.
Het moge duidelijk zijn dat mochten landbouwgronden plots ook dienst mogen doen als bouwgronden de landbouw zou dreigen te verdwijnen vermits tegen de huidige soms waanzinnige prijzen voor bouwgrond al te veel boeren eieren voor hun geld zouden kiezen en hun terreinen zouden verkopen als bouwgrond.
Laat het mij dan ook zo simpel mogelijk trachten te houden, als een terrein gekend is als ‘landbouwterrein’, zijnde opgenomen in de PR (stedenbouwkundig plan van de gemeente) als ‘deel uitmakende van een gemeentelijke/regionale landbouwzone’ mag je er – mits respect van alle andere bouwvoorschriften – enkel en alleen een woning opzetten wanneer de bouwheer ingeschreven staat als professioneel boer (meestal is daar ook nog een tijdsvoorwaarde aan gekoppeld waarbij je bvb. al minstens gedurende 3 jaar boer moet zijn) en deze woning moet voor eigen gebruik van de bouwheer/landbouwer dienen.
Alle advertenties op het internet waarbij je terreinen vindt tegen duidelijk lagere prijzen dan bouwgrond waarop je toch zogenaamd zou mogen bouwen ,zijn met een korrel zout te nemen. Het mag, eventueel, wanneer je boer bent en anders niet.
Ik sluit niet uit dat enkele Italiaanse gemeenten waar de landbouw dreigt uit te sterven meegaand willen zijn en de regels ietwat rekbaar proberen te interpreteren en tegen de voorschriften in breeddenkend willen meewerken aan een constructie met woonbestemming op een landbouwterrein, maar wees dan gewaarschuwd: dit is enkel een tijdelijk gedoogbeleid, zijnde tot een nieuwe beleidsploeg de regels weer correct zal toepassen waardoor de gedoogde woning in één klap een bouwmisdrijf wordt met de gekende strenge sancties, boetes en/of afbraak.
Een verwittigd koper is er twee waard!
Mocht iemand toch als boer ingeschreven zijn, weet dan dat de gemiddelde bouwindices op landbouwgronden zo zijn dat je minstens 1 hectare grond nodig hebt om een woning van 100 m² te mogen zetten, dus als je droomt van die Toscaanse villa van 300 meter midden de olijfgaarden heb je al snel drie hectaren landbouwterrein nodig.
Jammer genoeg misschien, maar zoals ik eerder al eens schreef: als iets te mooi lijkt om waar te zijn is het meestal ook te mooi om waar te zijn…
